Ubytki niepróchnicowego pochodzenia - abfrakcja szkliwa

Abfrakcja powstaje na skutek zginania korony zęba pod wpływem obciążeń zgryzowych działających ekscentrycznie do długiej osi zęba. Jest zlokalizowana  w obrębie połączenia szkliwa i cementu zęba.

Połączenia między kryształami hydroksyapatytu ulegają rozerwaniu, co prowadzi w następstwie do ubytku szkliwa i leżącej pod nim zębiny w okolicy szyjki. W prawidłowych warunkach siły żucia biegną równolegle do długiej osi zęba, wywołując przy tym tylko minimalne odkształcenia kryształów hydroksyapatytu. W warunkach nieprawidłowych, gdy pod wpływem stresu zębowego wzrasta napięcie mięśniowe i pojawiają się zaburzenia zgryzowe, powstają siły boczne, czego konsekwencją jest zgięcie zęba.
Pogłębianie się ubytków przyszyjkowych niepróchnicowego pochodzenia może prowadzić do nadwrażliwości i powikłania w postaci obnażenia miazgi. Abfrakcje najczęściej powstają prawie wyłącznie na powierzchniach przedsionkowych, osiągając zróżnicowaną głębokość w zębinie, często występują w tylnych zębach, ale mogą również występować w którymmkolwiek innym zębie
Abfrakcja może być wynikiem występowania tzw. parafunkcji (bruksizm, nagryzanie twardych przedmiotów, czy zaciskanie zębów) jak i nieprawidłowej okluzji (zgryzu).